امکان ندارد افراد، اشخاص و گروه هایی که کسب و کار آنان در حوزه تولید فیلم ایرانی است، با موضوع بایکوت فیلم های دارای پروانه نمایش مخالف نباشند. کسانی که فیلم های پروانه نمایش دار ایرانی را بایکوت می کنند معمولامتعلق به جریانی هستند که چندان علاقه یی به تولید فیلم در ایران ندارند و ترجیح می دهند به جای تولید کننده بودن، واردکننده باشند و این جریانات از هر بهانه یی برای ضربه زدن به تولید فیلم های ایرانی و تولیدکنندگان استفاده می کنند. ممکن است در بین آنان کسانی باشند که کارشان تولید فیلم ایرانی است، اما به دلیل تعلقات جناحی، باندی و احتمالابعضی منافع اقتصادی وارد این موضع گیری شوند که بگویند فیلم های ایرانی پروانه نمایش دار را بایکوت کنیم و نمایش ندهیم. این قضیه نازل بودن کیفیت فیلم ها یک بهانه نخ نما، کهنه و رو شده است و اگر ما سابقه فعالیت همه اینها را به دقت بررسی کنیم می بینیم خود اینها یا جزو تولیدکنندگان، پخش کنندگان یا نمایش دهندگان این نوع فیلم ها بوده اند. مساله کیفیت بهانه است: این بهانه است چون اصولاواردات فیلم در شرایطی که قوانین کپی رایت وجود نداشته باشد، در ممالک شبیه ما بی دردسرتر از تولید داخلی است. جریانی هست که سال هاست سعی می کند زیرساخت های لازم و فضای مورد نیاز را برای چنین روزگاری فراهم کند: روزگاری که منجر به تقویت هرچه بیشتر سانسور شود و این تقویت سانسور به ذلیل تر شدن فیلم های ایرانی بینجامد و سینمای ایران را به سمت رکود، رخوت و ورشکستگی اقتصادی هدایت کند تا آنها بهانه بیشتری بیاورند برای اینکه نمایش فیلم خارجی منطقی تر از تولید فیلم داخلی است. در حقیقت اتفاقی که افتاده این است: یک جریان در سینمای قبل از انقلاب وجود داشت که طرفدار سانسور، تقلید در فیلم ها، تضعیف فیلم های ایرانی و واردات فیلم خارجی بود. به نظر من این جریان بازتولید شده است. این افراد، گروه ها و دسته جات در واقع با زبان بی زبانی می گویند سانسور را تقویت کنیم، سینمای ایران را ذلیل تر کنیم، تولید کننده داخلی را ورشکست کنیم تا ما بهانه کافی را برای ایجاد فضای لازم جهت مسلط کردن دوباره واردات بر سینمای ایران به دست آوریم.