من در یک محیط فرهنگی بزرگ شدم. مادرم این بار سه قلو زاییده بود: دو خواهر بودیم و یک برادر. سایه پدر بالاسرمان نبود، ولی مادرم ماده پشمالوی زحمت کشی بود که برای مان هم مادر بود و هم پدر. ما را هفت بار به دندان گرفت و از این خانه به آن خانه کشید تا لانه ای بیابد به دور از گزند آدم های دوپا. هنوز تصویرهای محوی را که از لای چشمان نیمه بازم می دیدم به خاطر دارم: پشت گردنم در دهان مادرم است و معلق میان زمین و هوا، مرا از روی دیوارها می برد و می پراند و ترسان ترسان و هن هن کنان، از غربتی به غربت دیگر می کشد و من، آویزان، همچون روحی سرگردان، در وضعیتی سیال و بی وزن.... شاید ریشه کابوس ها و افسردگی های من در همین آوارگی باشد، همین کودکی نابه سامان. شاید هم، به قول هامون، «منبع نورز و بیماری من بابامه»، بابای نادیده ام.