آنچه در دهه هفتاد خورشیدی در شعر ایران اتفاق افتاد، بیش از آنکه به شکل گیری یک سلیقه شعری خاص منجر شود و محدود بماند، فضایی را گشود که در آن سلیقه های شعری مختلف با فواصلی اندک یا بسیار با یکدیگر فرصت بروز یافتند و به چشم آمدند. در واقع اگر امروز همچنان صحبت از شعر دهه هفتاد و نقد آن در میان است، منظور نه یک سلیقه عمومی مشخص و قابل اشاره، که بیشتر همان فضایی است که در آن دهه به روی شعر ایران گشوده شد. کیفیت این گشایش به گونه یی بود که اینک می توان آن را بدون پرداختن به «پیش نهادهای شعری» که ضمن آن مطرح شد، توضیح داد. از این نظر، مساله شاعران ایرانی در دهه هفتاد چیزی فراتر از تغییر گفت کردهای