طنز تلخ کوریسماکی در بندر «لوهاور» آرام تر از همیشه پهلو گرفته. انگار سیاهی «دختر کارخانه کبریت سازی»، غم و حیرانی و شکست «زندگی کولی وار» و جهان تهی شده از معنای «مردی بدون گذشته» باید شکل می گرفته اند تا «لوهاور» ساخته شود. فیلمی که از انسان می گوید و آشکارا قواعد واقعی و ژانری و فیلمیک را در هم می شکند تا آن همه تلخی را حداقل برای یک بار هم شده به سر منزل آسایش و عشق برساند. این به معنی نفی مفاهیم یاد شده در فیلم های قبلی کارگردان نیست. چه، اگر او انسان نبود و انسانیت نمی دانست، فیلم هایش نمی توانستند تا ژرفنای مفاهیمی مثل هویت و عشق و زجر و اضطراب رسوخ کنند.