حیا را می توان یکی از خصایص و ویژگی های فطری انسان ها دانست.هرچند که برخی از مرتبه های حیا مانند حیا در برابر خداوند تبار و تعالی می تواند اکتسابی نیز باشد اما به طور کلی ریشه های حیا در فطرت انسان وجود دارد. انسان ها به طور کلی از بدی ها و مظاهر آن مانند برهنگی دوری می کنند و سعی در نزدیک شدن به خوبی ها و مظاهر آن مانند عفاف و حجاب دارند.

مفردات راغب از نظر لغت حیا را این‎طور تعریف و معنا می‎کند که: «الحیاء انقباض النفس عن القبائح و ترکه لذلک» حیا آن حالت گرفتگی نفس و خویشتنداری‎نفس نسبت به کارهای زشت است که به جهت زشتی آن کارها را انجام ندهد. مرحوم نراقی (رضوان‎الله‎تعالی‎علیه) نیز می‎فرماید: