رژیم بعثی عراق با آغاز جنگ علیه ایران، به دنبال چیزی بود که آن را برای از بین بردن تهدید جدی و در عین حال پیشبرد اهداف بلندمدت خود، فرصت مناسبی می دانست. این تهدید از انقلاب اسلامی در ایران ناشی می گردید. این جنگ همچنین می توانست منافع ملی و فردی دیگری را نیز ارتقا دهد که پرستیژ مهم ترین آنها به شمار می آید. این جنگ می توانست موافقت نامه تحقیرآمیز الجزایر را تغییر داده و از این رهگذر جایگاه تاریخی عراق به عنوان قدرت برتر خلیج فارس را تصحیح نماید. افزون بر این، عراق با شکست دادن دشمن سنتی ایرانی، قادر می شد تا به واسطه از بین بردن یک منبع تهدید عمده انقلابی برای کلیه رژیم های عربی، منافع پان