نسلی او را در هیاتی روستایی به یاد می آورد که با چکمه های پلاستیکی اش از رودخانه می گذشت.

او به دنبال پسرش پس از باران متوالی شباهنگام و شکستن پل چوبی به دل رودخانه زده بود. آنجا که پسرش براثر سقوط به رودخانه جان باخته بود، اما در آغوش پدر دوباره جان یافت.

فیلم «رنگ خدا» بود؛ فیلمی که به جرات می توان آن را در ژانر رئالیسم بومی ایران طبقه بندی کرد. با این حال حسین محجوب، بازیگری که 25 سال پیش از آن دوران و 40 سال پیش از حالادر درام رگبار بهرام بیضایی به همراه جمعی از حرفه ای ترین بازیگران خودی نشان داده بود. محمدعلی کشاورز بود.

پرویز فنی زاده، جمشید لایق، پروانه معصومی، رقیه چهره آزاد و... نسلی تئاتری بودند که بازی صحنه را جلوی دوربین بازسازی می کردند. محجوب اما بعد از فیلم (مادیان 1364) دور جدی فعالیت سینمایی خود را آغاز می کند. او در دهه 60، 9 فیلم بازی کرد و همین بازی ها او را در کسوت بازیگری پر قدرت در درام های اجتماعی معرفی کرد.

او عمدتا در درام های شهری و اجتماعی نقش های موفقی را پشت سر گذاشته است، اما عمده هنرش ایفای نقش های بومی است. آنجا که رعد و برق بر فراز آسمان شهر شمالی می غرد، جنگل اشک ریزان و برگ ریزان به دور خورشید می گردد و در همان حوالی سرود دریاست. ترانه های گمشده رودخانه پیدا و ناپیداست و روح طبیعت زمزمه ای شمالی دارد.

نمونه اش «رسم عاشق کشی» است که انگار بازیگر انرژی نهفته در خود را نحوی از زادگاهش (شمال کشور) کسب می کند و در کسوت یک اهل محل و بومی منطقه نقشی خیره کننده را به توصیف می نشیند. عموم مردم، عمدتا او را با سریال های تلویزیونی به یاد می آورند. سربداران، سلطان و شبان، صاحبدلان و در مسیر زاینده رود از آثاری هستند که چهره اش در لابه لای قصه نقش بسته است. او به تازگی در سریال تلویزیونی «ستاره حیات» به کارگردانی جواد ارشاد بازی خواهد کرد.