«پاریس، بیست وچهارم ماه تابستانی آگوست 1572، در گرگ و میش سحر، بین ساعت سه و چهار، زنگ های خطر به صدا درآمدند، به علاوه دو ناقوس کوچک که به ناقوس های جنگ شهرت داشتند و در یک آن شایع شد که شاه اجازه داده که سر همه هوگنوها را ببرند و خانه هایشان را غارت کنند. پس در سراسر پاریس چنان کشتاری درگرفت که در کوتاه زمانی نماند، حتی یک کوچه که در آن کسی جان نبازد و آنقدر خون در خیابان ها ریخت که انگاری باران باریده است.» این جملات روایت شاهدان «شب بارتلمی» و «عروسی خونین پاریس» است، قتل عامی که اوج نبردهای خونینی بود که در عصر رنسانس برای 36سال تمام فرانسه را به ورطه جنگ داخلی میان کاتولیک ها و پروتستان