ایده هنر (ادبیات) مبتنی است بر بلاموضوع ساختن سویه ارتباطی زبان، همزمان با فعال ساختن سویه خودارجاعی آن، در ابژه ای که می توان به مثابه رسانه هنری شناختش. اثر هنری پیامی است که در سطح نشانه، از خود کسر شده است؛ یعنی حاوی ردپا یا اثر سوژه هنرمند است، نه به معنای رسوب تجربه سوژه ای که سرمنشا اثر هنری است، بلکه به عنوان مکانی که سوژه ای در فرآیند ساخته شدن اثر هنری محو شده است. مازاد تولیدشده همان نگاه خیره ای (gaze) است که سوژه مخاطب را می نگرد، به همان مفهومی که آدورنو از «نگاه خیره اثر هنری» پیش می کشد، نگاه معمایی صامتی که بیانگری بی کلامی است که بر ما ثابت می ماند و خودبنیادی ناسازه گون اثر هنری را برمی سازد.