تصویری که «پرویز رجبی» از ایران و ایرانی در «ناتنی ها»ی خود می سازد گاه در نگاه سهل گیر و سر به هوای ما بیشتر شبیه به تماشای شهرفرنگی می شود از خیل آدم های غریبه؛ آدم های غریب و ناآشنا که «ما» نیستیم، فامیل «ما» نیستند و در میان دوستان و آشنایان هم سراغ نداریم شان؛ یک سر غریبه اند. اما شگفت آنکه خود میان همین جمعیت غریب نفس می کشیم؛ اهالی افراط، اهالی تفریط. «مایی» که کرور کرور ثروت و پول کشور را در هر زمان و فرصت مقتضی یا غیرمقتضی در جیب شیخ نشین کوچک همسایه می ریزیم. «ما»یی که ترجیح می دهیم حتی در صلات ظهر خرداد داغ و منگ و گرمای 45درجه در شرجی آزاردهنده سفر و پول های مان را در برج الظان و