یکی از مسایل قطعی درباره روند سیاسی عراق این است که رهبران این کشور از بحران ها عبور نمی کنند بلکه سعی می کنند با آن زندگی کنند. «نوری المالکی» نیز یک نمونه از همین رهبران عراقی است. نکته جالب توجه در این رابطه آن است که به محض وقوع یک بحران -که غالبا ابعاد خارجی هم دارد- رهبران عراقی در درجه اول از اصل تعویق بحران به جای حل آن استفاده می کنند. به نظر می رسد این مساله را بتوان به عنوان یک قاعده اساسی در صحنه سیاسی عراق، یک رفتار جاافتاده در بین رهبران سیاسی این کشور تلقی کرد. در عراق می توان گفت ماهیت واقعی یک بحران –در همه بحران ها- سلسله ای از بحران های متراکم و به تعویق افتاده مربوطه به گذشته