وقوع دومین حمله آن هم در یک ماه به مددکاران اورژانس اجتماعی حکایت از ضعف حمایت های بین بخشی در کشور ما دارد. متاسفانه آنچه شاهدیم این است که حمایت های سازمان های مختلف از جمله نیروی انتظامی از اورژانس اجتماعی و مددکارانی که به نوعی در دل حادثه هستند، بسیار کم است. وقتی چنین حوادثی رخ می دهد یک سوال اساسی پیش می آید: اینکه پلیس چطور ضارب مامور اورژانس اجتماعی را که اوایل اردیبهشت ماه به او حمله شد هنوز دستگیر نکرده و حتی به گفته خود مددکار اورژانس اجتماعی در محل رفت و آمد هم می کند؟به نظر من سازمان بهزیستی این حق را دارد که برای حفظ جان مددکارانش از دستگاه های مختلف مساعدت بخواهد و حتی با هماهنگی با نیروی انتظامی درخواست وسایلی مانند اسپری اشک آور یا شوکر را داشته باشد. در خاطرم هست که من به عنوان کسی که نخستین مرکز کاهش آسیب اعتیاد زنانd.i.c را داشتیم یک سال و نیم از این اداره به آن اداره برای گرفتن یک اسپری اشک آور رفتیم و با وجود اینکه از همه جا هم معرفی نامه داشتیم در خواست ما برای گرفتن گاز اشک آور مورد قبول واقع نشد. ما حتی نتوانستیم برای گروه گشت مان که به پارک ها و محلات می روند و ممکن است خطر هایی آنها را تهدید کند هم اسپری بگیریم. به هر حال نیروی انتظامی و سایر ارگان ها و نهادهای مرتبط و مسوول که در این زمینه دست شان باز است می توانند اقدام موثری جهت در اختیار قرار دادن اسپری اشک آور یا شوکر به مددکاران اورژانس اجتماعی انجام دهند. شاید اگر مددکار زن اورژانس اجتماعی که روز شنبه این اتفاق برایش افتاد یک اسپری همراه خود داشت، از آن استفاده می کرد و این اتفاق برایش رخ نمی داد. داشتن وسایل دفاع از جان، مثل شوکر یا اسپری خیلی بیشتر از آموزش ورزش های رزمی می تواند به مددکاران ما کمک کند و در مقابله با خطرات برایشان سودمند باشد. به هر حال آنچه مسلم است این است که اگر سازمانی مانند اورژانس اجتماعی وظیفه خطیری در سطح جامعه برای حفظ جان شهروندان و به خصوص کودکان از آسیب های اجتماعی دارد، سازمان های مشابه در این حوزه باید حمایت های لازم را از آن داشته باشند.