یک سینماگر مثل هر هنرمند دیگری اگر بخواهد هنرش را با سیاست درآمیزد، در همان بدو ورود با یک دوراهی روبه رو می شود و باید راهش را انتخاب کند: یک دوراهی با دو هدف و دو مقصد کاملامتفاوت و متضاد، دوراهی ای که نام های مختلفی می توان بر آن گذاشت که بهترینش به نظرم «تبلیغ و انتقاد» است. تبلیغ قدرت حاکم یا انتقاد از آن. فیلمسازی که راه تبلیغ را انتخاب کند، فیلمی می سازد در خدمت مواضع و دیدگاه های قدرت سیاسی حاکم: فیلمی سفارشی و متکی بر منابع مالی برآمده از قدرت. این فیلم از مواضع و اقدامات حاکمان دفاع می کند و سعی می کند مردم را وادارد که این مواضع و اقدامات را صحیح بپندارند. مثالش برخی فیلم های شوروی