گامی که در بغداد پس از مذاکرات استانبول برداشته شد گامی رو به جلو نبود. در واقع حالادر همان شرایطی هستیم که پس از اجلاس استانبول داشتیم و در مذاکرات بغداد قدم مهمی به جلو برداشته نشد اما خوشبختانه گامی هم عقب نشینی نکردیم.

شرایط موجود نشان می دهد وضعیت کم و بیش همان طور مانده است، اگر چنانچه طرفین تصمیم داشتند که به توافق نرسیم مانند سال های گذشته که این مذاکرات جریان داشت به طور قطع اعلام می شد. موفقیت آمیز بودن این اجلاس زمانی مشخص می شود که کار تمام شده و طرف مقابل شکست خورده باشد اما به هر حال این اتفاق نیفتاد و نوبت بعدی تعیین شده و باید منتظر ماند و دید امکان حصول توافق در آن زمان وجود دارد یا نه. در باب این مذاکرات نتایج رسمی و محتوای آنچه مورد مباحثه بود اعلام نشد.

بیشتر صحبت های دیپلماتیک مطرح شد و تا زمانی که یک توافق رسمی اعلام شود و طرفین صحه بگذارند نمی توانیم مذاکرات را بی نتیجه بدانیم. روشن است بعد از چند سال بی اعتمادی و فضای سرد در روابط نمی شود انتظار داشت در مدت کوتاهی همه چیز با تفاهم و سازش تمام شود، بنابراین روشن است که این کار زمان می خواهد و فضای بی اعتمادی موجود، ما را به صبوری بیشتر دعوت می کند تا شاید در آینده توافقی حاصل شود.

قطعا تغییرات سیاسی درون کشور های مذاکره کننده بر روند مذاکرات تاثیر خواهد داشت اما روشن نیست که ما در دوره آینده ریاست جمهوری شاهد تحول چشمگیری باشیم. اگر هم تغییراتی در سطح سیاست داخلی ایران رخ بدهد معلوم نیست این تغییرات در سطح سیاست خارجی ایران هم تاثیرگذار باشد. در واقع در ایران تحولات داخلی کارساز نیست و تغییری جدی در مسائل ایجاد نخواهد کرد. روال تصمیم گیری طوری نیست که متکی به دولت باشد. در داخل امریکا و اروپا تحولات داخلی هم تاثیرگذار است و تاکنون هم این اتفاق افتاده است.