دم دمای ظهر بود. زنگ چهارم در یک روز سرد زمستانی، اشعه ی ضعیف و رنگ و رو رفته ی خورشید، آرام آرام از پنجره ی کلاس می گذشت و روی زمین، سایه ای به شکل چهارگوش درست می کرد.

علی صادقی، شاگرد باهوش و درس خوان، مثل همیشه، در ردیف اول، کنار شیشه ی پنجره نشسته بود و نگاه آرام بخش خود را به صورت من دوخته بود. آن روز، ساعت آخر، درس دینی داشتیم. از سال ها پیش با خودم عهد کرده بودم که تا هر زمان که نفسم برجاست و در آموزش و پرورش خدمت می کنم، چند جلسه ای از کلاس درس دینی را به آموختن شیوه ی صحیح نماز به بچه ها اختصاص دهم و خدا می داند که از رهگذر همین عمل، حاجات زیادی را از پروردگار مهربان دریافت نموده ام.