تنگ غروب، صدای خوش اذان از فراز گلدسته فیروزه ای مسجد محله در فضای کوچه های پیچ درپیچ گذر قدیمی لوطی صالح در جنوب تهران جاری بود. کاظم وسط حیاط کنار پاشیر حوض، روی خم زانوها نشسته بود و وضو می گرفت.

آب را با کف دست به صورت گرد و پف کرده اش می پاشید و انگشتان کلفت و کوتاهش را به چهره تیره و آفتاب​سوخته اش می کشید، خرناسه اش بلند می شد، آن گاه چشم های درشت و وغ زده اش را به آسمان می گرفت و لب های گوشت آلود و کبودش به زمزمه ای می جنبید. حیاط را تازه آبپاشی کرده بودند و سینه دیوارهای کاهگلی با تیغه های طلایی و براق کاه، بوی خاک داغ و نمور را پس می داد.