آیا در تاریخی که سرشت خود را در فعلیتی تام و آغشته به توجیه و تفسیرهایی گسسته و متعارض می بیند، می توان چیزی بیرون از این روزمرگی ناتمام یافت؟ اگر اهمیت شرایط زندگی روزمره را بسان مرکزیتی برای تکامل احساسات و تن بارکدزده بپذیریم در آن صورت هر امری که بیرون از این روزمرگی عقیم وجود داشته باشد به قطع سزاوار شایستگی است. بر همین اساس اگر هستی را وادار کنیم تا نیستی اش را آشکارا عرضه کند شاید تکلیف «من» کد دار برای امید داشتن کمی روشن تر شود. امروز «سهند ستاری» با کارت های شناسایی رمز دار دارای هویت است و این امر بر او تحمیل شده تا زندگی آسان تری را تجربه کند. در دنیایی که توگویی با کسر هر ثانیه