«محمد حسنی سیدمبارک»، دیکتاتور 84 ساله مصر اینک آخرین و البته ذلیل ترین لحظات عمر خودش را روی تختی در بیمارستان نظامی المعادی مصر طی می کند، ثانیه های کشداری از عذاب و ذلت که انگار دارد ذره ذره لذت قدرت و ریاست 30 ساله و آخرین رمق باقی مانده از جان را از دماغ فرعون مصر بیرون می کشد.

اما عجیب و جالب بخصوص برای ما ایرانی ها این است که مبارک آخرین لحظات زندگی اش را در همان بیمارستانی به سر می برد که محمدرضا پهلوی در سال 1359 به میزبانی سلف مبارک انورسادات در آن بستری بود.

حالااین دومین شباهت انقلاب مصر با انقلاب ایران است، بعد از آن شباهت بزرگ و عجیب، پیروزی انقلاب مصر در 22 بهمن، عجیب تر آن که اگر مبارک چند روز دیگر در بیمارستان نظامی المعادی دوام بیاورد و آنگاه بمیرد، درست در همان زمانی از دنیا خواهد رفت که محمدرضا پهلوی در غربت و ذلت در چهارم مرداد 1359 چشم هایش را برای همیشه بر جهان بست.

شاید تنها شانس مبارک این باشد که می داند و مطمئن است بعد از مرگ، لااقل نظامیان مصر اجازه نمی دهند مثل قذافی، مردم با جنازه اش عکس یادگاری و فیلم موبایلی بگیرند. بیمارستان المعادی مصر حالادومین شباهت انقلاب مصر و انقلاب ایران شده است؛ بیمارستانی که اکنون دیدن دارد و بیشتر به موزه شبیه می ماند تا بیمارستان!

خدا عذاب های مختلفی دارد برای آدم های مختلف، عذاب های خدا اینهاست: «الیم، عظیم، شدید و مهین»، دردآور و زیاد و شدید و... از این میان، یکی کمتر شنیده شده است: عذاب مهین؛ گاهی عذاب مخصوص و البته بسیار موثر خدا فقط همین است: وهن!... عذاب مهین! و این عذاب پایان تقدیر نامبارک محمد حسنی سید مبارک است.