هفته گذشته که درباره روزگار قریب - اثر سترگ کیانوش عیاری- در همین ستون یادداشتی نوشتم، چند روزی از درگذشت مرحوم شاپور قریب می گذشت. دلم می خواست در انتهای یادداشت نقبی به یاد آن زنده یاد بزنم که میسر نشد. به دو دلیل: یکی اینکه نام آن مرحوم در شعاع سریال روزگار قریب می ماند و معلوم می شود تشابه نام سریال با آن زنده یاد دستمایه یادداشت شده و دیگر اینکه ستون یادداشت دیگر جا نداشت و دست آخر هم اینکه اخیرا یاد گرفته ام دوست نداشته باشم جزو کسانی باشم که تا اتفاقی می افتد سریع قلم به دست می گیرند و نخستین احساس شان را می نویسند. به گمانم باید کمی از اتفاقات فاصله زمانی گرفت و بعد نوشت شان. زمان بهترین عنصر کشف عقل از میان شوریدگی است.