بین تولید ویدئو و تولید نگاتیو تفاوتی وجود ندارد. یک فیلم خوب را می توانیم هم با متریال ویدئو و هم با ماده خام نگاتیو تولید کنیم. فقط یک مقداری نظام بوروکراسی و کاغذبازی است که تفاوتی بین این دو ایجاد کرده است. شما می توانید فیلم های سینمایی را هم با فرمت ویدئو تعریف کنید. سوالی که برای خودم به وجود می آید، این است که وقتی می گوییم جشنواره فیلم های ویدئویی، آیا فقط به متریال ساخت اشاره می کنیم چون می دانیم خیلی از فیلم های بزرگ دنیا با متریال ویدئو ساخته شده اند مثل «میلیونر زاغه نشین» که اسکار هم گرفت یا فیلم «127 ساعت» که کاندیدای اسکار شد یا فیلم «زندگی عجیب بنجامین باتن». اینها همه با دوربین ویدئو ساخته شدند. ما مواد خام تولیدشده یک فیلم را نمی توانیم مرز بدانیم، چون مدت هاست این تعریف در سینمای دنیا از بین رفته است مثل فستیوال کن که در بخش های رسمی فیلم های ویدئو را می پذیرند. مثلافیلم مسعود بخشی که امسال از ایران در فستیوال کن نمایش داده شد، اگر در ایران نمایش داده شود ناچار است در بخش ویدئو نمایش داده شود، ولی در فستیوال کن در بخش فیلم های رسمی نمایش داده می شود. مرز تولید به لحاظ مواد خام مرزی نیست که در دنیا رویش تاکید کنند. جشنواره فجر هم یک خط فاصله بین فیلم های ویدئویی و نگاتیوی می کشید. در جشنواره فجر اتفاقی که می افتاد، این بود که فیلم هایی که تحت عنوان ویدئو نمایش داده می شد، بخش فرعی بود. این سیاست اشتباهی بود که جشنواره فجر داشت. اگر از این منظر نگاه کنیم، این استقلال اتفاق درستی است ولی تاکید می کنم این اشتباه فجر را می شود این طوری هم جبران کرد که تفاوتی بین فیلم های ویدئویی و نگاتیو قائل نشویم و تفاوت را بین خوب و بد قائل شویم.