نفس نوشتن یادداشتی درباره یک کتاب، 16 سال پس از نخستین انتشار آن، خواه ناخواه، متضمن ادعایی درباره اهمیت و جایگاه تاریخی آن خواهد بود. به بیان دیگر آن ضرورتی که نوشتن از اثری را سال ها پس از تولید و عرضه آن، ناگزیر می نماید، بالضروره تاریخی است: تبیین نقش آن در کارنامه صاحب اثر و اگر با متنی جدا درخشان سر و کار داشته باشیم، در کارنامه کل ادبیات یک زبان، در برهه یی خاص. با وجود این، غالب نوشته هایی که با استقرار در چنین وضعیتی در مطبوعات چاپ می شوند، در عمل یا به یافتم یافتم نامه های مدعی کشف اثری ارجمند اما قدرنادیده و مهجورمانده بدل می شوند (و این تازه فروتنانه ترین حالت است)، یا ذیل پروژه