از میان 18 فیلم اکران شده در فصل بهار امسال، سه فیلم در اواخر خرداد ماه به روی پرده رفتند.

آزمایشگاه: یک کمدی - فانتزی جدید در سینمای ایران که بیشترین تلاشش را بر روی جنبه های بصری خود معطوف کرده تا شکل نوشتاری اش. شاید این تلاش به اندازه ای غلیظ بوده که نه رابطه عاشقانه نیلوفر و قهرمان درمی آید و نه شیطنت بدمن های فیلم. اما آنچه مهم است درآمدن کلاسیک این روابط نیست بلکه سر و سامان دادن به روال پرشتابی است که هم رفلکس و دیالوگ گویی های تندی را می طلبد و هم چرخش های بدون قطع دوربین و حتی تدوین غیر خطی را برقرار نماید.

خوابم می آد: یک اثر متفاوت به کارگردانی رضا عطاران که در این اثر، علاقه زیادی به هنری نشان دادن فیلمش دارد تا کمدی بودنش. نشان دادن صحنه های اکشن و حتی نریشن هایی که بر روی سکانس های فیلم، بویژه سکانس پایانی با آن اسلوموشن درست و درمانش، بسیار خوب می نشیند.

پس کوچه های شمرون: بیست و دومین ساخته «کامران قدکچیان»، بیس درام خود را بر مبنای یک داستان خطی، بدون در نظر گرفتن نقاط فرود و فراز کلیشه ای قرار داده است. فیلم حدودی از جانب شخصیت پردازی رنج می برد. ما در فیلم کاراکترهایی را می بینیم که دلیل کارهایشان را نمی دانیم. ما نمی دانیم امیر به چه دلیلی برای طلاق گرفتن از نازنین اصرار دارد. دگردیسی شخصیت امیر پس از طلاق و حساس شدن او به همسری که طلاقش داده و تا قبل از طلاق، چندان به او حساس نبوده، ایرادات بزرگ شخصیت پردازی اثر است. حتی پایان باز فیلم هم نمی تواند برای مخاطب درست نشان داده شود.