مخاطب کتاب های سینمایی به ویژه سینمای مستند، مخاطبانی خاص هستند و تنها علاقه مندان این نوع سینما سراغ کتاب هایی از این دست می روند. عموم افراد خواندن کتاب های تخصصی را که به نوعی جنبه اطلاعات جامع علمی و فرهنگی را دارد در برنامه کتابخوانی خود قرار نمی دهند. از همین رو باید مسوولان فرهنگی با برنامه ریزی مدون نگاهی به گسترش کتابخوانی مردم در حوزه های تخصصی داشته باشند. فقر منابع اطلاعاتی، به صورتی عام در جامعه ما رواج دارد. تعداد کتابخانه های عمومی ما نسبتی با انبوه پژوهشگران مان ندارد. شمارگان کتاب و فعالیت ناشران در تولید این منبع اطلاعاتی هم با موانع جدی روبه رو است. در حوزه مستند و به ویژه در زمینه تاریخ سینمای مستند ایران این کاستی ها به علت کم بودن علاقه مندان بیشتر چشمگیر است. این در حالی است که صنعت سینما که امروزه به عنوان هنری جذاب و پرطرفدار مطرح است با فیلم مستند متولد شده است، به این معنا که تمام فیلم های برادران لومیر مستندند و در ایران هم تبار سینمای ما به سینمای مستند ختم می شود. با وجود این قدمت، مستند سازی در حوزه ادبیات رشد چشمگیری نداشته و نسبت قابل قبولی بین شمارگان انتشار و تعداد عنوان های منتشره آن با ادبیات سینمایی به صورت عام وجود ندارد. البته نسبت به گذشته ما رشد قابل قبولی داشته ایم ولی این رشد تناسبی با میزان نیازمان به منابع اطلاعاتی در این زمینه ندارد و مستند سازان یا علاقه مندان سینمای مستند در پیشبرد امور پژوهشی خود همچنان با دشواری روبه رو هستند. در زمینه تاریخ سینمای مستند ایران و موقعیت مستند سازی، از اواخر دهه 32 و دهه های 40 و 50، اطلاعات عمیق و مدونی وجود ندارد و این حوزه از فقیر ترین حوزه های سینمای مستند ایران تلقی می شود... |مهر|