روسری سیاه را سه گوش تاکردی و برسر انداختی؛ دوگوشه آن را با دو دست زیر گلو گره زدی و جلوی آیینه ایستادی. به چشم های پف کرده ات چشم دوختی؛ هنوز هم بعد از گذشت هفت روز نمی توانستی اندوه دلت را پنهان کنی. هرگاه به یاد او می افتادی دور از چشم مادر، نگاهت پر از اشک می شد. چشم های میشی رنگت می سوختند و چهره خود را در آ یینه به وضوح نمی دیدی. با صدای پیرزن که از وسط حیاط تو را بلند صدا می زد به خود آمدی: «لیلا‎...‎ لیلاجان! بیا مادر، دیر شد.» یادت آمد که خیلی وقت است او را توی حیاط منتظر گذاشته ای؛ سرت را تکان دادی و چشم هایت را با دو دست پاک کردی و دوباره به چهره ات میان آیینه نگریستی؛ چشم هایت سرخ و مژه های بلند و سیاه رنگت دسته دسته شده بودند.