بعد از آنکه چند سالی از شروع کار اداره هنرهای دراماتیک می گذشت، حمید سمندریان که تحصیلکرده آلمان بود، با ایده ها و هدف های نو به جمع ما اضافه شد. با اینکه در هیچ کار سمندریان بازی نکردم، اما سال های سال به تماشای نمایش هایش می نشستم و از وسواس، دقت و جزیی نگری در کار هایش لذت می بردم. او علاوه بر اینکه کارگردان خوبی بود، در حوزه آموزش نظری، دانشگاهی و کارگاهی تئا تر نیز سمت استادی داشت.

در سه دهه 40، 50 و 60 خورشیدی، هنرمندان بسیاری با شاگردی او در دانشکده هنرهای زیبا، پا به این عرصه گذاشتند و از حدود سال 1373 هم بازیگران جوان زیادی از آموزشگاه خصوصی او فارغ التحصیل شدند که همه آنها امروز اسم و رسمی دارند. او اصولی در تئا تر داشت که هیچ وقت آنها را زیر پا نگذاشت. اول از همه رویکردش به نمایشنامه های فاخر و جدی اروپایی بود که تا آخرین کارش به همین روال ادامه داد، دوم جدیت و دقتی بود که در کارگردانی هایش به کار می گرفت و سوم اینکه هیچ گاه تسلیم شرایط نشد و کاری تحمیلی را روی صحنه نبرد.