با گسترش منابع مالی تهیه کنندگان با رونق عرضه نسخه خانگی فیلم های ایرانی در سوپر مارکت ها، آنچه روی دست سینمای ایران مانده، تولیدات سخیف تر و سالن های خالی تر است. اگر زمانی بحث بر سر این بود که آیا ادبیات سینمایی و نقد های منتقدان باعث گسترش سواد بصری و سلیقه عمومی می شود، اکنون باید روی این نکته متمرکز شد که چگونه چهره های خندان بازیگران روی بسته فیلم ها در پیشخوان بقالی ها و خرازی ها جلوه گری می کند. اگر روزگاری همه تلویزیون و تولیدات آن را دلیل رویگردانی مردم از سالن های سینما می دانستند، حالاباید روی این پیش فرض نظریه داد که چگونه پول نقد موسسات تولید و عرضه نسخه های خانگی تهیه کنندگان را در سینمای ایران به سوی تولیداتی می کشاند، که سال به سال تهی تر و به شکل جنون آسایی مفتضح اند.