از آنهایی نیستم که تصور می کنند هر چیز که در گذشته بود، قطعا از حالابهتر است. از آنهایی نیستم که با دیدن هر دیگ آش رشته یی فیل شان یاد هندوستان کودکی کند، اما وقتی به طرز فکر و کارهای پدر و مادرهای نسل گذشته فکر می کنم، از ناسپاسی انسان امروز در برابر طبیعت متاثر می شوم. یادم می آید هر چیزی برای خودش قانون داشت و بیخود و بی جهت در چرخه عمومی زندگی حیران نبود. در میان نسل گذشته و البته بیشتر روستاییان، چیزی که به هر شکل قابل استفاده مجدد بود، دور ریخته نمی شد. تمام کالاها با سپاس و احترام تا آخرین حد مصرف می شدند و هیچ کس، ولو اینکه دستش به دهانش هم برسد، حق خود نمی دانست که هر آنچه می تواند