ما ایرانی ها کار گروهی بلد نیستیم. خدا خیر دهد به آن کسی که این را گفت و بحق سخن سنجیده یی است. دلایل سیاسی، جامعه شناختی و حتی روانشناسی آن را که بارها و بارها شنیده ایم، کنار بگذاریم. فرصت برای خواندن مقالات و شنیدن سخنرانی ها زیاد است. اما همین حالابه خود «بیدارباش» اعلام کنید و فکر کنید که اگر بخواهید تعامل گروهی داشته باشید، نزدیک ترین و بهترین فضا برای شما کجاست؟ کلاس درس تان؟ مهد فرزندتان؟ اصلاراه دوری نرویم خانواده خودتان؟ کجا می تواند اولین جرقه شروع کار گروهی را در ذهن تان به وجود آورد؟ شاید هیچ کدام از اینها، شاید بهتر باشد خودتان حلقه یی یا جمعی را به وجود بیاورید. انتخاب با شماست که تصمیم بگیرید حتی انفرادی ترین کارها را به شیوه یی گروهی انجام دهید یا نه. فضای اطراف تان را بنگرید. چند نفر از اهالی آپارتمان تان را می شناسید؟ فکر می کنید اگر پیشنهاد ورزش صبحگاهی، در نزدیک ترین پارک محل زندگی تان را به آنها بدهید، چند نفرشان می پذیرند؟ چند نفر از دوستان تان می پذیرند حلقه کتابخوانی یا دیدن فیلم راه بیندازید؟ چند نفر از نزدیکان تان حاضر می شوند وقتی به سفر می روید، همراه با شما منطقه محل اسکان تان را از زباله های تر و خشک پاکیزه کنند؟ این تازه شروع یک کار گروهی است. قرار نیست بترسید و زیاد سخت بگیرید. تنها رعایت چند اصل ابتدایی می تواند برای ادامه امر به شما کمک کند. در هر گروهی که قرار می گیرید، خود را به جای دیگر افراد گذاشته و بعد قضاوت کنید. آنچه را برای خود نمی پسندید، برای دیگران نپسندید و برعکس. نیاز نیست اصول سخت و بی شمار قرار گرفتن در گروه را در کتاب هایی با حجم زیاد دنبال کنید. اگر قرار بود آن کتاب ها تا به امروز توسط شما خوانده شود، بی گمان خوانده شده بود. شروع کنید با همین چند اصل ابتدایی راه را بسازید. آن کتاب ها درست زمانی که نیازتان بالاتر برود، به کمک تان خواهد آمد. شروع کنید، این تنها اتفاقی است که به آن نیاز دارید.