انقلاب مصر بسیار زودتر از تصور هر کسی، نخستین نتیجه اش را دید: حسنی مبارک که نزدیک به 30 سال بر تخت رهبری این کشور تکیه زده بود، در 18 روز با قدرت وداع کرد و انقلاب مصر روزهای خوشبختی و آزادی را به خود دید اما مانند هر انقلاب دیگری، تازه پس از کنار رفتن قدرت اصلی در مصر، حفره و خلایی ویرانگر در بی ثباتی سیاسی پدید آمد که می توانست کشور را به گرداب فرو برد. مصر را نیز از این قاعده انقلاب گریزی نبود و 17 ماه گذشته، این کشور صحنه پیکار سیاسی، رقابت های توده یی در میدان تحریر و ائتلاف های شکننده و دولت های ناپایدار بود هر چند شورای نظامی، چون ابزاری برای جلوگیری از فروپاشی کامل مصر توانست تا مقداری در تلاطم ها چون ستون یک کشتی عمل کند و با وجود انتقادهای فراوان توانست وعده های خود را برای برگزاری دو انتخابات کاملاآزاد پارلمانی و ریاست جمهوری برآورده سازد. اکنون به نظر می رسد با برگزاری انتخابات ریاست جمهوری، دوره بحران های پس از انقلاب، جای خود را به دوره یی از انتقال قدرت داده که می تواند تا حدی همچنان مخاطره آمیز باشد. باید توجه داشت که شورای نظامی، برای خود اختیارهای تازه یی به تصویب رسانده و رییس جمهور مصر آزاد نیز می کوشد خود را در قالب قدرتمندترین فرد کشور بر همه چیز مسلط سازد. این می تواند یک کشمکش سیاسی پایدار را پدید آورد. در گفت وگو با تنی چند از کارشناسان ایرانی خاورمیانه نظر آنها را درباره آینده رویدادهای مصر پرسیده ایم. این گفت وگو ها به شکل جداگانه به انجام رسیده اما ترکیب بندی آن به گونه یی است که یک شبه میزگرد در این خصوص را یادآوری می کند.