1- سال 78: آموزشگاه سمندریان. تازه شاگردش شده بودیم. یک روز گرم تابستان روز تولدش بود. گمانم باید شصت و هشت سالگی اش بوده باشد. تاکید داشت برویم از قنادی [...] شیرینی بگیریم برای تولدش. حتما هم شیرینی خامه یی باشد. اندازه اش را هم تعیین کرده بود. آن وقت ها یک مونولوگ نوشته بودم که سر کلاس اجرایش کردم. خیلی به دلش نچسبید. معتقد بود ایران درام نویس ندارد. جوان 19 ساله یی مانند من که ادعایی نداشت و ندارد هم. همان وقت هم به دل نگرفتم. استاد بود به هر حال و خبره کارگردانی. در شخصیت شناسی و تحلیل متن که نظیر نداشت. چند وقت بعدش در کلاس، دست های آلوده سارتر را کار کردیم. تحلیل های جدید و خلاف آمد عادتی روی سارتر داشت. استاد بود سمندریان.