اگرچه میان هرمی که رئوس آن بازیگر و کارگردانند، همیشه اختلاف نظر بوده است، اما نوک این هرم با زاویه دید بازیگر تعریف می شود. در واقع هنر بازیگری تعریف کننده هستی نمایشی است که در منتهی الیه آن مولفی به نام کارگردان قرار دارد.

یرژی گروتفسکی کارگردان شهیر دنیای تئاتر در یکی از تحلیل هایش که با سوالی کلیشه ای از جایگاه کاری او مطرح می شود بخوبی به این مسئله می پردازد. گروتفسکی می گوید: هر بار این سوال از من پرسیده می شود که خاستگاه نمایش های تجربی شما در کجاست؟ از شنیدن چنین پرسشی کمی عصبانی می شوم. انگار کار تجربی بازی کردن با چند تکنیک نو در هر اجراست. آنها بر این باورند که نتیجه کار تجربی باید به کارگردانی مدرن یاری دهد. تلقی آنها از کارگردانی مدرن به کار گرفتن موسیقی معاصر، استفاده از تکنولوژی و ایده های الکترونیکی، استفاده از مجسمه سازی امروز در صحنه آرایی و بازی گرفتن از بازیگران کلیشه ای است. این شیوه از تئاتر برای من آشناست زیرا خودم در این زمینه کار کرده ام. اما، ما هم اکنون به دنبال تئاتر آزمایشگاهی هستیم؛ تئاتری که راهی دیگر را در پیش می گیرد. در گام نخست درصدد دور کردن تئاتر از یک هنر التقاطی هستیم. در واقع می کوشیم از تمایز تئاتر با دیگر رشته های هنری تعریفی ارائه دهیم. تئاتر ما پژوهشی موشکافانه در زمینه ارتباط بازیگر با تماشاگر است. در واقع تکنیک فردی بازیگر، شاکله اصلی تئاتر را شکل می دهد.