هنوز میلی به خوردن صبحانه ندارم. می ایستم روبه روی آینه، چشم هایم مثل کاسه خون است: یک کاسه خون رقیق تر از دیروز البته. هفته پیش وقتی دکتر سوال کرده بود که: «روی بینایی ات هم تاثیر گذاشته؟» تازه یادم افتاد که می توانست وضع از این هم بدتر بشود. خوشحال شدم و گفتم: «نه فقط وقتی آفتاب شدید باشه نمی تونم چشمم رو باز کنم.» دکتر گفت: «به خاطر آلودگی هوا و خیلی چیزای دیگه، هفته پیش خواهرزاده ام شبیه پیرمردها به دنیا اومده» خنده ام گرفت. توی دلم گفتم دیگر باید آرزوی دیدن نوزادهای تپل مپل و بامزه را به گور ببریم. دکتر ادامه داد: «پوستش چروکیده بود و انگار دلش هم پیر و ناتوان: چون حتی گریه هم نمی کرد.»