آن شب، مدت درازی از یک نویسنده کتاب خوانده بودم

نیمه شب شده بود که به وحشت افتادم ناگهان

وحشت از چه؟ نمی دانم اما وحشتی مهیب.

با نفس های بریده و لرزشی از ترس

دانستم که اتفاقی شوم در راه است...

احساس کردم کسی ست پشت سرم بعد

کسی که تصویرش می خندید، قهقه یی وحشی، ساکن و عصبی:

و من اما هیچ نمی شنیدم، آه که چه عذابی!

احساس خم شدنش برای لمس موهایم

و اینکه داشت دستش را روی شانه ام می گذاشت

و اینکه داشتم در صدای کلامش می مردم...

هی بیشتر خم می شد به سویم و هی نزدیک تر

و در من نه جنبشی بود و نه چرخش سری، به امید رستگاری جاوید

مثل پرندگان کوفته از توفان

افکار دیوانه از وحشتم چرخ می زدند

عرق مرگ بود در انجماد اعضای تنم

و صدای دیگری نمی شنیدم در اتاقم

جز ترق ترق دندان هایم از ترس.

و من مهیب ترین زوزه ها را کشیدم، با جنونی از وحشت

فریادی که از هیچ سینه زنده یی بیرون نیامده هرگز

و افتادم به پشت، خشک و بی حرکت.