1- وزیر ما کشتی گیره! زورش زیاده. آنقدر زور داره که وقتی بحث ناموفق بودن یارانه ها مطرح شد، گفت: «اگه چرخ یارانه بخواد از حرکت بایسته خودم کتم رو درمیارم و هلش می دم.» اما معلوم نیست شمس الدین حسینی که این اندازه زور داره و روزگاری هم قهرمان کشتی کشور بود، چرا سر از اقتصاد درآورده و خودش رو سرگرم عدد و رقم و آمار کرد. حال هم که در مراسم افطاری شرکت کرده بود، در شمایل یک کارشناس در پاسخ خبرنگاری که سوال کرده کشتی در المپیک چند مدال می گیرد، گفته «تعدادش را نمی گویم چون مسوولیت بچه های تیم کشتی زیاد می شود.» که در واکنش به این جواب کارشناسانه آقای وزیر باید گفت باریکلا! اما معلوم نیست حسینی که این همه زورش زیاد و کارشناس بزرگیه و به گفته خودش تو وزن 100 کیلو کشتی می گرفته و عکسش هم موجوده که تو مسابقات دوستانه تو وزن به علاوه 100 کیلو هم مبارزه می کرده، چرا یازده تا کشتی گیر ایران تو لندن رو شانس مدال دونسته و گفته: «هر 11 کشتی گیر کشورمان در مسابقات المپیک بوی مدال طلامی دهند.» راستش از آقای وزیر که سر و کارش با عدد و رقمه و چرخ یارانه ها رو هل داده تا به اینجا رسیده، بعیده که تو محاسباتش اشتباه کنه! حتما ایشون که چرخ یارانه ها رو به خوبی تا اینجا رسونده و اقتصاد ایران رو به اوج شکوفایی رسونده، بهتر می دونه که کشتی ایران در لندن یازده نماینده داره نه سیزده تا!اما واقعا اون دونفر دیگه که سهمیه المپیک گرفتن تا المپیکی های کشتی 13 نفر بشن،کجا هستن؟!راستش، اگه آقای وزیر اینجور که کشتی گیرها رو شمارش کرده آمار و ارقام اقتصادی رو هم شمارش کرده باشه باید اعتراف کنیم که ایشون واقعا توی کارش موفق بوده.

2- رویانیان به کیانوش رستمی تبریک گفت! این خودش طنز است و لازم نیست ما چیزی در این باره بنویسیم. فقط سوالی که مطرحه اینه که مدیرعامل پرسپولیس به کیانوش هم که مدال طلای المپیک از کفش پرید تا با نشان برنز با المپیک وداع کنه هم مثل بازیکنای تیمش کارت سوخت و ماشین آخرین سیستم میده یا اینکه نامه این مدیر کاملاورزشی فقط به خاطر درک عمیقی که ایشون از ورزش به ویژه المپیک داره بوده؟