سخن گفتن، یکی از نعمتهای بزرگی است که خدای متعال به انسان مرحمت کرده است و از دیر زمان، انسانها به اهمیت آن توجه داشته اند و گویا به همین مناسبت «ناطق» را به عنوان نشانه خاص و فصل ممیز انسان قرار داده و آن را مساوی عاقل می دانند. در قرآن کریم، برای سخن گفتن، ارزش های مختلفی مطرح شده که گاهی مربوط به ماهیت سخن است و گاهی با عناوین عرضی آن ارتباط پیدا می کند. نخستین ارزش سخن گفتن، صدق و راستی و کاشف بودن از واقعیت است. ارزشهای دیگری هم مربوط به کیفیت سخن گفتن هست؛ مانند مودبانه بودن یا بی ادبانه بودن و نرمی یا خشونت آمیزبودن، که در واقع، امری عرضی است برای سخن انسان؛ یعنی از آن ارزشها و عناوینی