در بزرگ آهنی خانه یکباره دهان باز کرد و چند نفر ریختند بیرون. جلوتر از همه پیرزنی با پای برهنه و سراسیمه به سوی ما آمد: «چطور دل تان می یاد، رحم کنید، ما هم مسلمونیم. بچه هامون تشنه هستند. همه مون تشنه هستیم.» به خیالش از طرف «دولت» آمده ایم. توضیح می دهیم که خبرنگاریم. «شیله»اش را مرتب می کند و سر درد دلش باز می شود: «ما که چیز زیادی نمی خواهیم، فقط آب برای خوردن. بچه های ما از خوردن آب رودخانه مریض شده اند. درد ما را به مسوولان برسانید. مبادا از اینجا که می روید، فراموش مان کنید.» تصویری که قبلافقط در عکس ها دیده بودم جلو چشمانم جان می گیرد، بشکه ها و قابلمه ها یکی یکی از آب گل آلود