وقتی از کاریکاتور مطبوعات صحبت می شود، یاد نقل قولی از یکی از کاریکاتوریست های خارجی می افتم که در سفر به ایران همیشه تاکید داشت، کارتونیست مطبوعات باید از سیاست سردرآورد و سپس در این حرفه مشغول به کار شود. در این سال ها عمدتا جوان های کارتونیست به این سمت گرایش پیدا کرده اند و بعضا آثار آنها از عمق و دیدگاه خاصی برخوردار نیست. متاسفانه رسانه های ما در حوزه تصویر حرفه یی نیستند و در این عرصه ضعف دارند، به طوری که تصویر به عنوان یک عنصر خبری و اطلاع رسانی مورد توجه نیست. معمولامدیران و سردبیران رسانه ها از مسیر حرفه یی وارد عرصه خبرنگاری نمی شوند و طبیعتا از این ظرفیت ها غافل هستند، چه بسا که امروزه گرافیک خبری هم در رسانه های ما با ضعف روبه رو است و به همین دلیل کاریکاتور سیاسی خوب به ندرت در رسانه ها دیده می شود. این روزها در قوی ترین نشریات، ضعیف ترین کاریکاتورهایی را می بینیم که نشان از عدم تسلط مدیران این رسانه ها دارد و آنها حتی مشاوران قوی در این عرصه ندارند که به لحاظ فکری به آنها کمک کنند. کارتونیست باید درست روی خط حرکت کردن را بشناسد و از خطوط قرمز آگاه باشد تا با اشراف کامل نسبت به موضوع مورد نظرش کار کند، چه بسا که کارتون سیاسی در ذات خود با نقد و مبارزه جویی همراه است. از آنجا که کارتونیست قرار است این نقطه نظرات و نگاه انتقادی را با تصویر خود منتقل کند، لذا هنرمند این حوزه باید فهم و درک لازم را برای بیان هرچه بهتر این نقد داشته باشد. کارتونیست در عین حال عنصر خنده را چاشنی کارش می کند تا بار معنایی تلخ و مفاهیم پیچیده را در اثرش ملموس تر کند و از این جهت عرصه کاریکاتور، عرصه پیچیده یی است و کارتونیست ها انسان های متفکری هستند. |ایسنا|