در نوشته های چخوف کودک وجود ندارد.1 این را می توان یک نشانه در نظر گرفت. وجود کودک می تواند بیانگر استمرار و پیوستگی یک زندگی باشد. آنان بزرگ می شوند، ازدواج می کنند و نسل ماقبل خود را استمرار می بخشند اما وقتی کودکی وجود نداشته باشد که حلقه واسط و استمرار نسلی به نسل دیگر باشد آن حلقه آخری که می توانست واسطه استمرار باشد، یک باره در هوا معلق باقی می ماند و به یک تعبیر تمثیل گونه زمان از تداوم باز می ماند. بازماندن زمان از تداوم در عالم ادبیات به آن معنا می شود که آدم ها در لحظه، زندگی می کنند. گذشته ای ندارند و همین طور هم آینده ای. آنها کمتر به یاد می آورند و چون کمتر به یاد می آورند زود هم فراموش می کنند. در این صورت همه چیز در زندگی گذرا می شود، زیرا زندگی از شیرازه پیوسته خود گسسته شده است.