دیگر صدایی از شادی کودکان به گوش نمی رسد اما تا دل تان بخواهد گریه و شیون است که از آسمان و زمین به گوش می رسد، ناله هایی نه از درد زخم تن، بلکه از هجوم تنهایی و یاد آنان که بودند و حالادیگر نیستند. در این میان چشم مان به یاری پهلوانان و غیوردلانی است که سوز تنهایی این رنجوران، آنها را هوشیار ساخته است. اصلی ترین میدان برای رقابت اینجاست: جنگ با نفس است و میدان از سرداران خالی: کسانی که فقط صدا دارند و عمل هیچ اما عجب در کار رسانه ملی است که به کوچک ترین تلنگر شیشه صبرش می شکند ولی با این لرزه بزرگ خم به ابرو نمی آورد و گویی در خواب است و در پس این لرزه عظیم و با تاخیری تامل بر انگیز آنچنان وارد میدان می شود که گویی از قافله عقب مانده است. تشکر از دلاوران این مرز و بوم که نه برای شهرت و جلال و مقام، بلکه برای درس پس دادن در برابر بزرگ ترین حامی شان «مردم ایران» پا به صحنه محبت گذاشتند، و بی تردید این اقدام آنها را تاریخ به حافظه قدرتمند خود حک می کند: که چطور باقری ها، دبیرها، حدادی ها، سوریان ها و در ادامه این رسم جوانمردی، هنرمندان وارد گود شدند. شکی نیست که این اقدام انسان دوستانه در خاطره ها باقی خواهد ماند و در فردای این روزگار به کودکان مان نقل خواهیم کرد: کسانی که میراث دار تختی بودند، تختی وار به کمک زلزله زدگان شتافتند، حتی اگر غبار بگیرد این زنگار ذهن مان را، ما فراموش تان نمی کنیم و تشکر می کنیم که ایران چنین فرزندان برومندی دارد.