ناتالی ساروت، مارگریت دوراس، میشل بوتور، کلود سیمون و آلن رب گریه نسلی از نویسندگان فرانسه بودند که شکل های دیگری از رمان را روایت کردند. با حذف عناصر و مولفه های مرسوم رمان و اضافه مولفه های دیگر شکلی نو از قصه و قصه گویی را رواج دادند. رمان نو نه مانیفست داشت و نه مکتب شد. به هیچ یک از «ایسم»های ماقبل خود وفادار نبود اما از تاثیر نویسندگانی نظیر «پروست»، «جویس»، «داستایوسکی» و «کافکا» بر این جنبش نمی توان چشم پوشید. چنانچه خود این نویسندگان به این تاثیر اذعان کرده اند. رب گریه خود و آثار خود را منسوب به «کامو» و «سارتر» می داند و اما در آثارش هیچگاه ایدئولوژمحور نبوده است (برخلاف سارتر و کامو).