هزینه ساخت فیلم در طول سه سال گذشته از عوامل تا هزینه های معمولی تغییرات زیادی کرده است. به خصوص امسال که اتفاقات عجیبی افتاد که آن هم به خاطر شرایط بود. فیلمی که سه سال پیش با هزینه 400 میلیون تومان قابل ساخت بود حالابا 800 میلیون ساخته می شود. دستمزد بازیگرها هم که دیگر سرسام آور است. بعضی از بازیگران حرف از دستمزد 100 تا 200 میلیونی می زنند. نمی توانم در مورد قیمت بازیگرها به طور تقریبی چیزی بگویم، چون هر فیلم نسبت به فیلم قبلش متفاوت است. من در طول سه سال گذشته «هفت دقیقه تا پاییز»، «انتهای خیابان هشتم» و «برف روی کاج ها» را ساخته ام. تهیه کنندگان مستقل کسانی هستند که فیلم باب دل خودشان را می سازند و به لحاظ اقتصادی به خودشان متکی هستند. اما در حال حاضر بخش خصوصی در کشور ما مخدوش شده است. چون تهیه کنندگان خصوصی دچار مشکل هستند اما دولتی ها کار راحتی دارند. من تهیه کننده مستقل بودم و حداقل کاری را که دوست داشتم ساختم. شاید به همین دلیل هم تهیه کنندگان بخش خصوصی دچار مشکل می شوند، چون ممکن است فیلمی بسازند که مورد توجه مدیران اجرایی قرار نگیرد. مدیران دولتی خواستار فیلم هایی هستند که چالش برانگیز نباشد، خصوصا فیلم های اجتماعی. این در حالی است که هنر بازتاب شرایط اجتماعی است و باید التهابات جامعه در فیلم ها مطرح شود. در حال حاضر به درآمد فیلم ها چیزی اضافه نشده اما به هزینه ها بسیار اضافه شده است. ما با ریزش شدید مخاطب روبه رو بودیم، قیمت دی وی دی فیلم ها بسیار پایین است و از طرفی هزینه آب و برق ما هم هر روز بیشتر می شود. اسپانسر به عنوان کمک می تواند برخی از خلاء ها را پر کند اما در این مورد سینمای ما حضور موفقی نداشته است. من تا به حال اسپانسر نداشته ام اما شنیده ام که همکارانم هم از اسپانسرها جوابی نگرفته اند. در مورد استقلال تهیه کنندگان هم باید ساز و کاری به وجود بیاید تا افرادی که کار مورد علاقه شان را می سازند بتوانند آن را بدون ممیزی اکران کنند. اما این فیلم ها متاسفانه توقیف می شوند. اینها مسایلی است که باعث عدم قدرت تهیه کننده مستقل می شود. در واقع این تهیه کننده اگر دو تا فیلمش اکران نشود در واقع از گردونه حذف می شود و ممکن است مجبور شود از چیزهایی تمکین کند که دوست ندارد.