انگار همین دیروز بود. سرایدار دبیرستان شهدا به مدیر هنرستان ما زنگ زد و سراغ مرا گرفت؛ سراغ مرا که تازه چند بیت سر هم کرده بودم و فکر می کردم شعر گفته ام و با اعتماد به نفس کامل فرستاده بودم برای یک مسابقه شعر که بین دانش آموزان شهرستان برگزار شده بود. آن شاعر دوست داشتنی و آن مرد مهربان مرا جدی گرفت. سروده های یک دانش آموز تازه کار را که نه سر داشت و نه ته و وزن و قافیه اش هم حسابی می لنگید.

خاطرم هست با شوق و ذوق فراوان شب آمد در خانه ما. به مادرم گفت پسرت شاعر خوبی خواهد شد. به او اجازه بده به انجمن ما بیاید؛ انجمن سروش. مادرم به او اعتماد کرد و گفت به پسرم شعر بیاموز. و آن مرد دستم بگرفت و پا به پا برد، تا شیوه شعر گفتن آموخت!