هواپیما که اوج می گیرد دو دستی صندلی را می چسبم و به عقب تکیه می دهم. «نکنه سقوط کنه» دلشوره ای که همواره هنگام سوار شدن به این غول آهنی بالدار داشته ام. بسته شدن چرخ ها هم صدای عجیبی دارد که ترسم را بیشتر می کند. عرقی تمام وجودم را فرا گرفته، هنوز چند ساعتی از خداحافظی با خانواده نگذشته ولی بدجوری دلتنگشان شده ام. سالهاست که بدون آنها پا به سفر نگذاشته ام. با خودم می گویم کاش اصلا بی خیال این سفر می شدم. این کارها دیگر از من و امثال من گذشته ماها زن و زندگی داریم، خرج و برج داریم، صد تا گرفتاری کوچک و بزرگ سرمان ریخته که شاید این دانشجوها یکی از آنها را هم ندارند. حالاشاید هم داشته باشند ولی...