از آنجایی که اجناس مارک دار و دارای برند نمی تواند جزو ملزومات زندگی محسوب شود، می توان به این رسید که کسانی که اقدام به سرقت از این اجناس می کنند، چند دسته اند: دسته اول افراد به اصطلاح adhd (بیش فعال و کم توجه) هستند. عده دیگر افرادی هستند که اخلاق و ارزش های اجتماعی در آنها مستقر نشده و دسته سوم افرادی هستند که دارای عزت نفس پایین هستند. با توجه به گفته مغازه داران که این افراد معمولااز وضع ظاهری مناسبی برخوردار هستند که از این مغازه ها اقدام به سرقت می کنند، باید گفت اینها همان دسته سومی هستند که به دلیل عزت نفس پایین، خود را کافی نمی دانند و حتما باید از پوشاک مارک استفاده کنند تا خود را کامل بدانند و با توجه به اینکه پوشاک دارای برند از قیمت نسبتا بالایی برخوردار است و هر کسی توان پرداخت این هزینه ها را ندارد، برخی دست به این رفتار می زنند. درباره این افراد نکته دیگری که حائز اهمیت است آن است که علاقه مند هستند دست به کار غیراخلاقی مانند سرقت بزنند زیرا اینجا دیگر بحث سرقت از گوشت و مرغ و برنج نیست. در مواردی مانند اینها شخص می گوید اگر دزدی گناه دارد، گرسنگی و مرگ کودک من نیز گناه دارد. پس دست به این کار می زند تا از گرسنگی نمیرند ولی وقتی شخص خود را ملزم به استفاده از اجناس دارای برند می کند (کالای لوکس ولی غیرضروری) نشان از یک نوع گرایش به کار غیراخلاقی در فرد دارد. اگر بخواهیم راه حلی برای کاهش این موضوع ارائه دهیم، دو راه پیشنهاد می شود: راه حل اجتماعی آن، این است که در آغاز تربیت و پرورش کودکان این نکات اخلاقی را آموزش دهیم و وجدانیات را بر آنها بشناسانیم و بر دوست یابی های فرزندان مان نظارت داشته باشیم. راه حل فردی آن نیز معرفی این افراد به روان درمانان و روانکاوان است نه اینکه بدون شناخت ذهنیت فرد سارق آنها را در بند کنیم. زیرا تا زمانی که انگیزه یک فرد را که باعث سرقت شده از بین نبریم، با ده ها سال زندانی کردن این فرد هم نمی توانیم از این معضل جلوگیری کرده یا تعداد آن را کاهش دهیم.

مشاور، روان درمانگر و استاد بازنشسته دانشگاه*