امروز به روزنامه می آمدم، سر خیابان روزنامه یک وانت به رانندگی جوانکی 17، 18 ساله راه را بسته بود. ظاهرا می خواست جایی خالی شود تا پارک کند. من پشت سر او بودم و چند اتومبیل هم پشت سر من. آنها بوق می زدند و من نیز با بوقی کوتاه خواستم به راننده وانت حالی کنم راه را بسته است. ماشینش را جابه جا کند. حرکتی نکرد. قدری صبر کردم، فشار اتومبیل های پشت سر من زیاد بود. بوق دوم نیز افاقه نکرد. بوق سوم را که زدم راننده وانت کنار کشید، به من راه داد و وقتی از کنارش می گذشتم، چند دشنام رکیک نثارم کرد. من متعجب بودم، عکس العملی نشان ندادم. ولی او بر شدت عصبانیتش افزوده می شد و دشنام هایش بالامی گرفت. وقتی دیدم که می خواهد پیاده شده دست به یقه شود، هر طور شده از کنارش که راه باریکی بود و من نگران مالیده شدن بدنه دو اتومبیل به یکدیگر بودم گریختم...