ژرژ باتای را از دهه 1930 تا 1962 می توان نیرویی سیاسی در جهت ابداع و پیشبرد ادبیات مدرنیستی متاخر دانست. او در زمره نخستین ناقدان مدرنیست بود که از جوهر کلاسیک ادبیات به مثابه گونه یی تجلی فاصله گرفت و شکل نوینی از تفسیر ادبی را مبنا گذاشت: شکلی که ادبیات را چون فرآورده یی ناهمگون و ناهمجور ترکیب و تشدید میل ها در نظر می گرفت و میدان های این تفسیر با برکشیدن میل از میان سرکوبگری های انواع و اقسام روح گرایی و ایده آلیسم (در تقابل با ماتریالیسم نیچه یی یا ماتریالیسم حیات گرا) و نشاندن آن بر مرکز بی ثبات و سیال ادبیت (آنچه ادبیات می کند)، نیرویی سیاسی را پیش کشید. باتای را می توان به تاسی از واژگان