باد صبحگاهی لواسانات خواب را از چشمانت می دزدد. خودت را جابه جا می کنی روی صندلی و لیوان داغ چای را به دستت فشار می دهی تا شاید برای چند لحظه یی گرم بشوی. دور میز بزرگ صبحانه که این چند روز اخیر بزرگ تر و پراکنده تر هم شده است، صدای پچ و پچ خنده می آید و می دانی که روز طولانی در پیش است. دور تر از میزهای خوراکی، ایرج طهماسب تنها قدم می زند، به لوکیشن ها نگاه می کند، کنار پیت آتش می آید و در ذهنش آخرین دکوپاژها را انجام می دهد. از چهره اش پیداست که این روزها از همه کمتر می خوابد و از همه بیشتر فکر می کند. در انتخاب زاویه دوربین وسواس خاصی دارد و در جای قرار گرفتن عروسک ها کوتاه نمی آید حتی اگر