در یادداشت قبل گفتیم که گوش دادن به سخن دیگران، چندگونه است: نخست اینکه انسان می داند که گوینده، سخن حق و مطلب درستی را می خواهد بگوید. در این صورت، گوش دادن به آن، فقط برای تذکر، یعنی برای آنکه مفاهیمی که خودش آنها را می داند، در ذهنش زنده شود و به آنها توجه پیدا کند، مفید خواهد بود. گونه دوم اینکه انسان می داند که گوینده می خواهد سخن باطلی را ابراز کند و شنیدن آن هیچ نفعی برای شنونده ندارد.گونه سوم این است که شنونده، اطلاعی از سخن گوینده ندارد و گوش می دهد به سخنی که خود او حق یا باطل بودنش را نمی داند؛ یعنی تا گوینده، آن سخن را ادا نکند، او علم به صدق یا کذبش ندارد و پس از شنیدن آن، متوجه