امروز روز بزرگداشت شاعر پر آوازه ایرانی، مولانا جلال الدین محمد بلخی مشهور به مولوی است. همه شما تا کنون شعر به یادماندنی و زیبای او را شنیده اید:

بشنو از نی چون حکایت می کند

از جداییها شکایت می کند

او در سال 604 هجری قمری در بلخ متولد شد. مولانا در میان شاعران ایران مقام والایی دارد. جلال الدین را عارفی بزرگ، شاعر و فیلسوفی آگاه می دانند.

مولانا بهترین مردم را کسانی می داند که برای مردم مفید باشد. او بهترین گفتار را کوتاه می داند و ستایش را فقط از آن خداوند معرفی می کند. او آثار فراوانی در ادب فارسی دارد از جمله مثنوی معنوی، غزلیات شمس تبریزی، رباعیات، فیه مافیه، مکاتیب، مجالس سبعه.

مثنوی معنوی، معروف ترین مثنوی زبان فارسی است که دارای شش دفتر است و بزرگترین اثر ذوق و اندیشه این شاعر بزرگ است. در این اثر از 81 حیوان نام برده شده و هر کدام از این حیوان ها از دیدگاه مولانا دارای شخصیت های جداگانه و نماد های متفاوت هستند.

او شاعری آگاه و خداجو بود و در وصیت نامه اش این گونه به دیگران وصیت می کند: ترس از خدا در نهان و آشکار؛ کم خوردن و اندک خوابیدن و کم گویی؛ کناره گرفتن از جرم؛ نماز خواندن و دوری از هواهای شیطانی؛ دوری کردن از همنشینی با افراد سنگدل و نادان و نشستن با افراد نیک.

بعضی از کشورها از جمله ترکیه تلاش کرده اند که مولانا را به عنوان شاعری از کشور خودشان به دنیا معرفی کنند. در این میان برنامه هایی به مناسبت سال جهانی مولانا در قونیه برگزار می کنند. ما نباید فراموش کنیم که این چهره فرهنگی شاعری ایرانی بوده و با برگزاری برنامه های مختلف فرهنگی در کشورهای دیگر می توانیم شاعران ایرانی را به جهانیان معرفی کنیم.

در مثنوی معنوی مولانا سخن گفتن به پارسی را سفارش کرده است:

پارسی گو گرچه تازی خوش تر است

عشق را خود صد زبان دیگر است