پاهایش را تندتند تکان می داد و در حالی که دست به سینه نشسته بود مدام با حرکات لبانش اجزای صورتش را باز و دوباره جمع می کرد. وقتی هم می خواست در میان جمع 80 نفری سالن بگوید «نیک زاد هستم، صبح بخیر خانواده» اضطراب و نگرانی در عمق چشم هایش موج می زد.

آن روبه رو و به فاصله پنج تا شش متری از من و بقیه جمعیت حاضر در سالن مرکز ترک اعتیاد نشسته بود: پسری گندم گون و اهل مشهد که هر روز صبح باید در کلاس های کسب مهارت مرکز ترک اعتیاد به همراه بقیه مددجویان حاضر شود و به بیان احساسات فردی بپردازد و مسوولیتی را که سرگروه بر عهده او می گذارد، انجام دهد.